Rehabilitacja metodą Bobath zaistniała w Londynie w latach 40. XX wieku. Jej pomysłodawcą jest małżeństwo – fizjoterapeutka Berta oraz neurolog Karel Bobath. Procedura NDT-Bobath to model fizykoterapii, wykorzystywanej z powodzeniem u wcześniaków, niemowląt, dzieci z zaburzeniami neurologicznymi, genetycznymi również ortopedycznymi oraz pokazującymi opóźnienia rozwojowe. Procedurę NDT-Bobath dla niemowląt stworzyły fizjoterapeutka Mary Quinton oraz lekarka Elsbeth Koeng. Technikę kształtowano wraz z nowoczesnymi dokonaniami w obrębie medycyny, zwłaszcza w obrębie neurofizjologii, natomiast dziś wykorzystuje się ją na całym świecie, także w odniesieniu do ludzi starszych, np. po udarze mózgu, jacy mają zwyrodnienia somatyczne. Na czym konkretnie polega rewalidacja procedurą Bobath?
Rehabilitacja metodą bobath
Kuracja dzieci procedurą Bobath ma wspomóc chore dzieciaki w kompleksowym rozwoju oraz zdobyciu niezależności na tyle, na ile pozwoli istniejące zniszczenie środkowego układu nerwowego (CUN). Metoda Bobath wyrosła z opinii rehabilitacji dzieci z porażeniem mózgowym. Rozwój niemowląt z dziecięcym porażeniem mózgowym zachodzi odmiennie niżeliby rozwój dzieci zdrowych. Czym wyróżnia się rozwój motoryczny u brzdąców z zaburzeniami w OUN?
- Oddzielnymi od właściwych doświadczeniami czuciowo-ruchowymi, co skutkuje na negatywne czucie własnego ciała także błędne kontrakcje ruchowe dzieci.
- Deficytem rozwoju reakcji równowagi oraz prostowania.
- Zakłóceniami w obrębie rozciągnięcia fizycznego, np. hipertensja oraz hipotonia.
- Zakłóceniami w obrębie kontroli głowy także korpusu.
- Anormalnymi ruchami kończyn.
- Dominowaniem wzorów zgięciowych również wyprostnych.
- Uszkodzeniem ruchów rotacyjnych.
- Zakłóceniami w rozwoju umiejętności chwytnych (manipulacji) także w obrębie lokomocji.
W jaki sposób usprawniać dzieci za pomocą procedury NDT-Bobath? Oto standardowe normy:
- porządkowanie tonusu mięśniowego przez zastosowanie doskonałych procedur już od wczesnych miesięcy życia niemowlęcia, np. przez nacisk oraz ciąg, obciążanie także opór, hamowanie ruchu we wskazanej jego fazie, utrzymywanie uzyskanej pozycji poprzez określony okres, uderzanie określonych obszarów ciała, gładzenie, wytrząsanie kończynami, wahadłowe ruchy korpusu również kończyn itp.;
- powstrzymywanie anormalnych odruchów;
- wyzwalanie ruchów w postaci jak najbardziej analogicznej do ruchów dobrych przez wspieranie również prowadzenie ruchu z punktów centralnych – głowy, szyi, obręczy barkowej również miednicznej.
